Mijn allereerste bewegingen in de Taichi waren mysterieus, vreemd en toch ook weer vertrouwd. Heel vaak dacht ik: "ik ga dit nooit kunnen" en "hoe ga ik die bewegingen ooit kunnen onthouden?" Maar aan stoppen dacht ik nooit. Er waren zoveel leuke bijkomstigheden aan deze nieuwe bezigheid. Het was iets leuk om samen met mijn zus te doen. We waren in het verleden wel vaker gaan sporten samen. Lange tijd zijn wij samen gaan squashen, tot mijn rug het liet afweten. Ik besefte hoe erg ik dat gemist had en als extra motivatie om  vol te houden kon dat wel tellen. 

Natuurlijk was de motivatie om dit te leren er sowieso. Maar vaak... als je 's avonds moe thuis komt, helpt zo'n extra portie motivatie wel.

Maar dat voelen... dat was lange tijd een moeilijke. Pas tijdens het beoefenen van de Taichi-passen besefte ik dat ik een totaal foutief lichaamsgevoel had. Het leek wel alsof mijn bovenlichaam niet wist wat mijn onderlichaam aan het doen was. Vaak had ik het gevoel dat ik uit 2 totaal verschillende delen bestond. Ook besefte ik pas na een paar maanden hoeveel spanningen er opgebald zaten in mijn hele lijf. Niet verwonderlijk dat ik aan zoveel kwalen begon te lijden. Ik leek wel een jonge ziel die opgesloten zat in een stokoud lichaam. Dit moest veranderen.

Toen dat besef er eindelijk was, begon ik eindelijk ook thuis te oefenen. Wat in het begin enorm moeilijk was want ik had enkel mijn eigen geheugen waar ik op kon verder gaan. Wat me vaak heel wat frustraties opleverde die me rijkhalzend deden uitkijken naar de volgende wekelijkse les.

Wordt vervolgd...

Wil je meer weten of eens komen proeven?